Τα βασικά χαρακτηριστικά της Ψυχογενούς Βουλιμίας είναι επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας στη διάρκεια των οποίων το άτομο νιώθει ότι δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του ώστε να σταματήσει να τρώει, η χρήση αντισταθμιστικών μεθόδων όπως προκλητού εμέτου, καθαρτικών, διουρητικών, ενεμάτων, νηστείας ή υπερβολικής άσκησης για να μην πάρει βάρος και η υπερβολική ενασχόληση με το σχήμα και το βάρος του σώματος. Τα διαγνωστικά κριτήρια της Ψυχογενούς Βουλιμίας κατά το DSM-IV παρουσιάζονται εδώ.
Ημερομηνία: ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 Διάρκεια: 13.00-16.00 Θέμα: Μετατραυματική διαταραχή άγχους Αντικείμενο Σεμιναρίου: Ψυχοεκπαίδευση-Αυτοβοήθεια-Τεχνικές αντιμετώπισης Προθεσμία υποβολής αιτήσεων: 20-2-10 Κατάσταση: ΑΝΟΙΧΤΟ
Ημερομηνία: Φεβρουαρίου 2012 Διάρκεια: 13.00-15.00 Θέμα: Κοινωνική Φοβία: επαγγελματικά και κοινωνικά προβλήματα Αντικείμενο Σεμιναρίου: Ψυχοεκπαίδευση-Αυτοβοήθεια-Τεχνικές αντιμετώπισης Προθεσμία υποβολής αιτήσεων: Κατάσταση: ΑΝΟΙΧΤΟ
Όπως παρατηρούν οι Foa και Kozak (19911, τρεις είναι οι βασικές πεποιθήσεις που διαμόρφωσαν την κλινική περιγραφή της Ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (ΙΨΑΔ) ακόμη και μέχρι των ημερών μας (λ.χ. στο DSM-IIIR: 1987):
I. Πώς οι ιδεοληψίες είναι νοητικά, και οι ψυχαναγκασμοί συμπεριφορικά φαινόμενα.
II. Πως οι ιδεοληψίες και οι ψυχαναγκασμοί μπορεί να είναι φαινόμενα ανεξάρτητα χο ένα από το άλλο και,
III. Πως το άτομο πάντα αναγνωρίζει ότι οι ιδεοληψίες και οι ψυχαναγκασμοί του είναι παρείσακτες και χωρίς νόημα.
Προσεκτικότερη όμως μελέτη των φαινομένων αυτών δημιουργεί, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αμφιβολίες για το κατά πόσον οι πεποιθήσεις αυτές είναι έγκυρες, γεγονός που, όπως φαίνεται, θα επηρεάσει τα νέα ταξινομητικά συστήματα ICD-IO και DSM-IV αλλά και τις πρακτικές αντιμετώπισης τους. Κατά συνέπεια, η περιγραφή των ψυχοπαθολογικών αυτών καταστάσεων που θα επιχειρηθεί θα προσαρμοσθεί στις νέες αυτές τάσεις.
Α. Το άτομο έχει εκτεθεί σε ένα τραυματικό γεγονός, στο οποίο ήταν παρόντα και τα δύο από τα ακόλουθα:
1. το άτομο βίωσε, ήταν μάρτυρας ή βρέθηκε αντιμέτωπο με ένα γεγονός (ή γεγονότα), στο οποίο (ή στα οποία) υπήρξε πραγματικός κίνδυνος ή απειλή θανάτου ή σοβαρός τραυματισμός, ή απειλή της σωματικής ακεραιότητας του εαυτού ή άλλων
2. η απάντηση του ατόμου περιελάμβανε έντονο φόβο, αίσθημα αβοήθητου ή τρόμο
Β. Είτε κατά τη διάρκεια του βιώματος είτε μετά το βίωμα, το άτομο έχει τρία (ή περισσότερα) από τα ακόλουθα αποσυνδετικά συμπτώματα:
1. υποκειμενική αίσθηση μουδιάσματος, απόσπασης ή απουσίας της συγκινησιακής απαντητκότητας
2. μείωση της επίγνωσης του ατόμου για ό,τι το περιβάλλει (π.χ. είναι “σαστισμενο”)
3. αποπραγματοποίηση
4. αποπροσωποποίηση
5. αποσυνδετκή αμνησία (π.χ. ανικανότητα να ανακαλέσει μια σημαντική πλευρά του τραύματος)
Προκειμένου να τεθεί η διάγνωση ότι ένας ασθενής πάσχει από διαταραχή μετά από τραυματικό στρες, πρέπει να βιώσει ένα συναισθηματικό στρες τέτοιας έντασης, ώστε να είναι τραυματικό σχεδόν νια τον καθένα. Τέτοιες τραυματικές εμπειρίες μπορεί να είναι η μάχη, οι φυσικές καταστροφές, η επίθεση, ο βιασμός και τα σοβαρά ατυχήματα (π.χ. τροχαία ατυχήματα και πυρκαγιές). Η διαταραχή μετά από τραυματικό στρες συνίσταται από (1) αναβίωση του τραύματος με όνειρα και σκέψεις, (2) επίμονη αποφυγή ερεθισμάτων που συνδέονται με το τραύμα και μείωση της δυνατότητας αντίδρασης σε τέτοια ερεθίσματα, και (3) επίμονα συμπτώματα αυξημένης διεγερσιμότητας. Συχνά συνοδό χαρακτηριστικά της διαταραχής είναι κατάθλιψη, άγχος και γνωσιακές δυσκολίες (όπως μειωμένη προσοχή). Στην τέταρτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV), τα συμπτώματα θα πρέπει να είναι παρόντα το λιγότερο για ένα μήνα.
To 1980. στην τρίτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-III) εισήχθησαν αρκετές νέες διαγνωστικές κατηγορίες, με τις οποίες ομαδοποιήθηκαν ασθενείς που μέχρι τότε ταξινομούνταν ότι έπασχαν από αγχώδη νεύρωση. Μία από τις νέες κατηγορίες ήταν η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή (που αναφέρεται και ως ΓΑΔ), μια υπολειμματική κατηγορία που καθιερώθηκε για να περιλάβει ασθενείς που δεν πληρούσαν τα κριτήρια άλλων διαγνώσεων. Στο DSM-III-R και DSM-IV, η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή καθιερώθηκε ως ξεχωριστή διαγνωστική κατηγορία. Στο DSM-IV η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή καθορίζεται ως υπερβολική και διάχυτη ανησυχία που συνοδεύεται από ποικιλία σωματικών συμπτωμάτων και προκαλεί σημαντική έκπτωση της κοινωνικής ή εργασιακής λειτουργικότητας ή σημαντική δυσφορία στον ασθενή. ΣΤΟ DSM-IV δεν αναφέρεται πλέον η διαγνωστική κατηγορία του DSM-III-R υπεραγχώδης διαταραχή της παιδικής ηλικίας, ενώ τροποποιούνται τα κριτήρια της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής για να περιληφθούν σε αυτά τα υπεραγχώδη παιδιά και έφηβοι.
Το ουσιώδες χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι ένας μόνιμος φόβος μιας ή περισσότερων καταστάσεων (κοινωνικών καταστάσεων), κατά τις οποίες το άτομο εκτίθεται σε πιθανή κριτική από τους άλλους. Ο ασθενής στις καταστάσεις αυτές, φοβάται μήπως προβεί σε κάποια πράξη ή ενέργεια τέτοια, που θα τον ταπείνωνε ή θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση ή σε αμηχανία.
Η κοινωνική φοβία μπορεί να περιλαμβάνει φόβους ειδικών κοινωνικών καταστάσεων, όπως φόβο ότι δεν μπορεί να μιλήσει μπροστά σε κοινό, να φάει σε δημόσιο χώρο, ή να γράφει μπροστά σε άλλους. Μπορεί όμως και να περιλαμβάνει φόβους γενικότερων κοινωνικών εκδηλώσεων όπως καθημερινή συζήτηση και γιορτές.
Η έκθεση του ατόμου στις καταστάσεις αυτές, του προκαλεί έντονο άγχος και αποφυγή αν και αντιλαμβάνεται το αβάσιμο των φόβων του (APA, 1987).
Φόβος του ατόμου να βρεθεί σε μέρη ή καταστάσεις από τις οποίες η διαφυγή μπορεί να είναι δύσκολη (ή εξευτελιστική), ή δεν θα υπήρχε βοήθεια διαθέσιμη στην περίπτωση εμφάνισης ενός συμπτώματος ή συμπτωμάτων που θα τον έκαναν ανίκανο ή θα τον εξευτέλιζαν (DSM – III – R: 1987).
Η αγοραφοβία εμφανίζεται με συχνότητα 6% περίπου στο γενικό πληθυσμό με μεγάλη επικράτηση γυναικών ασθενών (περίπου 80-90%), στην πλειονότητα τους εγγάμων. Η έναρξη της νόσου τοποθετείται κατά μέσο όρο περίπου αμέσως μετά τα 20 χρόνια.
Αγοραφοβία και διαταραχή πανικού: Πολλοί πιστεύουν ότι η αγοραφοβία είναι επακόλουθο κρίσεων πανικού, δηλαδή μια δευτερογενής διαταραχή. Άλλοι αντίθετα πιστεύουν πως η διαταραχή πανικού είναι η περίπτωση κορύφωσης του άγχους, που μπορεί να εμφανισθεί στην αγοραφοβία. Άλλοι τέλος κρατούν ενδιάμεσες θέσεις.
«Η λέξη πανικός έλκει την καταγωγή του από τα άσχημα παιχνίδια που έπαιζε στους ανυποψίαστους ταξιδιώτες ο Έλληνας θεός Πάν, ένας ευφυής και ζαβολιάρης θεός, που συχνά χρησιμοποιούσε μεταμφιέσεις για να κρύψει την αληθινή του ταυτότητα.. Μολονότι οι μεταμφιέσεις του τον βοηθούσαν στη σκληρή και κατεργάρικη συμπεριφορά του, αυτός αποτελούσε τον προστάτη για κείνους που τον πίστευαν, για κείνους που τον έβλεπαν γι’ αυτό που ήταν, μια σύνθετη και πολυπρόσωπη μορφή». (Ley, 1992).
Πρόκειται για περιπτώσεις οξέων, μη – αναμενόμενων και έντονων κρίσεων άγχους. Με άλλα λόγια οι κρίσεις αυτές είναι απροσδόκητες, δε λαμβάνουν χώρα αμέσως πριν ή κατά την ώρα της έκθεσης του ατόμου σε μια κατάσταση που σχεδόν πάντοτε προκαλούσε άγχος, ούτε σε καταστάσεις όπου το άτομο αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής των άλλων (ΑΡΑ 1987).
